‘In de eerste zat ik op een andere school: het Nuenens College. Ik stond voor alles heel hoog; het was te gemakkelijk voor mij. En ik wilde eigenlijk altijd al naar het Eckart. Mijn zus zat hier, die regelde voor mij het inschrijfformulier. Als ik iets van huiswerk niet begrijp, vraag ik het soms ook aan m’n zus. Ze zit in mavo 4, dus heeft het allemaal al gehad. M’n ouders helpen me ook, maar vaak op een andere manier dan in het boek staat. Soms mag dat, soms ook niet. 

Talen vind ik wat moelijker, maar toch sta ik nu een 7 voor Engels. Mijn docent, mevrouw Seuren, zegt ook altijd: ‘Wie het niet begrijpt, mail mij. Ik ben er na school voor je om te kijken hoe we het kunnen verbeteren’. Ik heb me ook ingeschreven voor flexuren, daar kreeg ik extra grammatica-uitleg. Er is altijd iemand die je kan helpen op school. Je hoeft het maar aan te geven.

In de pauzes ben ik op het sportveld met vrienden om te voetballen. Dan ga je naar de conciërge en lever je een schoolpas in voor een bal die je aan het einde van de pauze terugbrengt. Er zijn goals en volleybalvelden en het is altijd gezellig. 

Minimentor zijn is wel iets voor mij. Ik ga me denk ik inschrijven, met m’n vriend Tuur. Brugklassers weten nog niks van de school af en als ze vragen hebben kunnen ze naar de mentor, maar ook naar ons. Dat is soms gemakkelijker voor ze. Het lijkt me ook heel leuk om op mee op kamp te gaan, dat heb ik op het Nuenens niet gehad.’