‘Ik ben hier zes jaar geleden begonnen voor hoogbegaafde leerlingen die het moeilijk hebben. Het onderwijs is gewoon niet altijd passend voor hen. Dat heeft bijvoorbeeld te maken met niet begrepen worden en de schuld krijgen van dingen. Vaak begint dat al op de basisschool. Want als jij als vijfjarige in de bouwhoek zit en je zegt tegen een jongetje: ‘Geef mij es dat blauwe blokje’ en je krijgt een rood blokje, dan vraag je het nog een keer: ‘Ik bedoel dat blauwe blokje’. Je krijgt een groen blokje. Dan denk je als kleuter: ik geef ‘m een duw. Terwijl dat andere jongetje de kleuren nog niet kent.

Hier op school kijken we hoe we het onderwijs meer passend kunnen maken. Als een vak voor jou te gemakkelijk is, kun je bijvoorbeeld versnellen. Maar aan de andere kant zijn er waarschijnlijk ook vaardigheden die je nooit echt hebt geleerd, omdat dat niet nodig was. Als je op de basisschool zonder moeite hoge cijfers haalde, moet je bij ons misschien nog leren leren. Daar kan ik bij helpen. Maar het is vooral luisteren, hoor. Dat is al een groot deel. Het is gewoon fijn als mensen je begrijpen.

Als leerlingbegeleider help ik niet alleen hoogbegaafde leerlingen. Ik ondersteun kinderen die ergens tegenaan lopen. Ze hebben bijvoorbeeld heel veel stress of kunnen hun schoolwerk moeilijk organiseren. En soms is er thuis ook wat aan de hand; school en thuis zijn geen ‘losse’ werelden. 

Met een collega geef ik een groepstraining aan tweedeklassers die worstelen met faalangst. Dat zijn tien bijeenkomsten van een blokuur waarin we bijvoorbeeld kijken naar je gedachten. Hoe beïnvloeden die je gedrag? En wat zegt je lijf? Met kaartjes geven we woorden aan wat je voelt. Maar iedereen zit al best veel in z’n hoofd, dus we gaan ook een keertje boksen. Dat helpt om stevig te staan en krachtig te zijn.’